‘Goedemorgen. We zijn op weg naar uw bestemming. We doen ons best om die te bereiken. In de tussentijd kunt u genieten van het uitzicht.’
De trein dendert onbewogen voort door een ontwakend landschap, de bestemming is onduidelijk. Samen met hoofdpersonage P. belandt de lezer in een beklemmend en verwarrend universum, een kafkaësk grensgebied tussen binnen- en buitenwereld. Op de cadans van een minimalistisch muziekstuk, waarbij begin en eind in elkaar overvloeien, bezwerend als een lang gedicht, brengt Dautzenberg een onconventioneel verhaal over eenzaamheid, isolement, lotsbestemming en individualiteit – en misschien verlossing.
Op de achterwand van de wagon is een Mondriaan-achtige tekening aangebracht. De blauwe, gele, rode, witte en zwarte rechthoeken beginnen te bewegen. Ze schuiven onrustig over elkaar heen, alsof ze zich willen bevrijden van de willekeur.
P. bekijkt de afspiegeling in de ruit. Een fletse echo van het interieur. Hij lijkt er niet te zijn. Een spook in de spiegel. Musicalmateriaal.
Pluimpodcast, A.H.J.Dautzenberg over Aslast.
'Een hypnotiserende ervaring, iets uit het verwarrende domein tussen slapen en waken, van waakzaam willen blijven, ook tegenover jezelf, in je zoeken naar verlossing. Aslast is een uiterst origineel (wat ook betekent: persoonlijk) boek. Eenmaal gelezen kun je het niet meer kunt vergeten.' - Wiel Kusters
“In Aslast speelt Dautzenberg met verve de minimalist. [...] Dautzenberg vertelt een verhaal van niks, maar dan zo, dat je er toch naar blijft kijken, zij het almaar glaziger.” - Trouw
'Misschien moet je niet proberen te duiden, maar je concentreren op wat de tekst bij je teweegbrengt: gevoelens van beklemming, het gloren van het sombere idee dat je leven deels en misschien wel grotendeels bestaat uit triviale handelingen zoals het herstrikken van je veters of het krabben aan een vuiltje, of het idee dat het leven bestaat uit sequenties waarvan elke volgende amper verschilt van de voorgaande.' - Tzum
'Dautzenberg gebruikt muzikale taal, waardoor deze novelle over eenzaamheid, lotsbestemming en individualiteit veel wegheeft van een lang gedicht.' - Literair Nederland
'Aslast is het meesterwerk van A.H.J. Dautzenberg.' - Marc van Oostendorp
'Het is spectaculair op zijn eigen manier. Het is gedurfd, en het is wonderlijk. [...] Het is niet van, je hebt een lange winteravond en je zakt even weg in een spannend verhaal. Maar Jezus Christus, die boeken zijn er al genoeg.' - Gijs Groenteman
'Wie de moeite neemt om in Aslast te duiken, zal worden beloond met experimentele literatuur die zich laat vergelijken met bijvoorbeeld een minimalistisch muziekstuk. Na een paar bladzijden ontstaat dan een ritme door de vaste patronen en een melodie door de subtiele wisselingen in de tekst.' - Mixed Grill
'Misschien moeten we Piet Mondriaan en David Lynch als referentiepunten aanstippen om dit merkwaardige letterenvehikel te duiden. Mondriaan omdat zijn doeken zinderen van de spanning tussen strenge vorm en lichtvoetige kleuren. Lynch omdat zijn films een beroep doen op het soort verbeelding waarvan we vergeten waren dat we ze überhaupt bezaten. ‘Aslast’ is een soortgelijke ontregelende leeservaring. 4/5 sterren.' - Cutting Edge
‘Verwacht geen gangbare roman van Aslast en bij sommigen dringt zich misschien de gedachte op aan het sprookje van ‘de nieuwe kleren van de keizer’, maar evengoed past Dautzenberg met Aslast in de traditie van Van Ostaijen, De Stijl (I.K. Bonset), Jan Hanlo, Italo Calvino of de ‘concrete poëzie’ (Paul de Vree). Claustrofobisch. Bijna religieus. Als een gezang, deze trein naar verlossing.’ - De Limburger
‘De herkenning van de steeds herhaalde passages heeft ook iets bevredigends, net zoals de ontdekking van veranderingen. Wie het geduld heeft écht te lezen zal steeds meer ontdekken, zoals de sfeer die subtiel verandert en woorden die je ineens opvallen: uitspansel, trefzeker, oneindigheid, begin. Aslast lezen is als een meditatieve treinreis: lankmoedig stilzitten, je overgeven aan de repetitieve cadans en je vooral niet afvragen hoelang het nog duurt.’ - de Volkskrant
