Ons leven is digitaal, openbaar en staat altijd aan. We volgen onze vrienden en familie overal naartoe. We hebben duizenden jaren aan kennis binnen handbereik.
We weten alles over onze wereld. Maar niets over die van hen.

Wij zijn veranderd, maar onze spoken niet. Ze hebben zich simpelweg aangepast en ontwikkeld, hebben nieuwe kanalen gevonden om ons te bereiken. Ze leven in onze apps en dolen door de metaverse, net zoals ze in onze huizen en herinneringen rondspoken, steeds op zoek naar nieuwe manieren om contact te leggen.

Om met ons te leven. Om ons eraan te herinneren. Om ons te verleiden. Om wraak te nemen.

Het is niet aan ons om deze verhalen te vertellen. Het zijn de verhalen van de doden – van hen die we verloren, liefhadden, zijn vergeten... en vrezen. Sommige verhalen zijn fictie, maar sommige misschien ook niet.

Vertaald door Arthur Wevers.

‘Winterson’s verhalen zijn onverwacht en spannend. [...] Ze zijn als zachte boter: je glijdt er zo doorheen. En toch zijn ze onvergetelijk. [...] De manier waarop Winterson klassieke literaire elementen en technieken inzet, is elegant, ingenieus en heeft vaak humoristisch effect. [...] Met deze bundel bezweert ze haar grote angst dat de toekomstige wereld kaal en onmenselijk zal zijn en nog slechts uit geesten bestaat.’ — De Standaard

‘In ‘Nachtzijde van de rivier’ staan een paar prachtige nieuwe spookverhalen opgenomen. […] Daarmee lijken de spokenverhalen ineens echte verhalen te kunnen worden.’ — HierinSalland