‘Op 4 mei 1958, ik was toen dertien, heb ik op driehonderd meter voor de kust van Zandvoort, het verdrinkingsproces geheel ondergaan, al kwam het op enkele seconden na net nog niet tot “waterademhalen”, een formulering van de dichter J.B. Charles. Deze traumatische gebeurtenis heeft de zee voor mij getransformeerd tot een vijand, die het op mij heeft voorzien en die ik vrezen moet, terwijl ik weet dat het niet zo is. En zo is zeezeilen voor mij een dualistische uitdaging geworden. Enerzijds zee kiezen en opgaan in de natuur, met alle existentiële diepgang van dien, en anderzijds het tarten van de dood. Niets minder dan dat. In dit laatste opzicht vallen schrijver en schipper samen tot de man die ik ben.’ – L.H. Wiener

Zeeangst is het nautische logboek van een schipper, die met zijn vriendin en hun poes een zeiltocht maakt langs de Engelse zuidkust en het eiland Wight, en tevens het scheepsjournaal van een schrijver die landinwaarts een waterglas whisky ledigt bij het graf van Malcolm Lowry en een saluut brengt aan Virginia Woolf.

Zeeangst is een boek om in te verdrinken.

‘Wiener is een fantastische verteller. [...] Het is een autobiografisch verslag maar tegelijk vindt er in dat verslag vanalles plaats waarvan je afvraagt of dat nu wel helemaal zo waar zou kunnen zijn. En dat wordt fantastisch vertelt. [...] Een heerlijk boek.’ - Onno Blom in Nieuwsweekend Radio 1

‘In de epiloog – die absoluut een eerbetoon is aan poes Loes – komen alle verhaalintenties van L.H. Wiener samen: het leven, de dood, de literatuur en het avontuur, de tijd en het duren. Daarmee is Zeeangst veel meer dan wat een logboek voor een schipper moet zijn: een journaal waarin verslag gedaan wordt van gemeten snelheden. L.H. Wiener tekent niet zomaar op, hij tart de verbeelding van de schrijver door hem in het onzekere te laten over feit en fictie en de chronologie van gebeurtenissen. Terwijl veel van wat hij in Zeeangst beschrijft waargebeurd is, telt uiteindelijk dat het waarachtig is.’ - Hanta.nl

Zeeangst is een heerlijk en zelfs luchtig zeilboek. De vele verwijzingen naar andere zeilers en schrijvers geven het een dynamisch karakter en zeiljargon wordt gelukkig niet geschuwd. Het is prettig om jezelf in vele momenten op het water te herkennen. De pech, de vindingrijkheid, de navigatie en ook die borrel te veel; Wiener weet met zijn schrijfstijl van een redelijk eenvoudige tocht op zout een meeslepend verhaal te maken. Het literaire logboek is ideaal om al lezende op zeilvakantie te gaan als je dit jaar dichter bij huis blijft. - Riemer Witteveen, Zeilwereld.nl

‘Met dit logboek toont deze zeiler zich schrijver, de schrijver toont zich zeiler. Een schitterend boek. Laat u meevoeren over het water.’ - Marianne Jansen, Leeskost.nl

‘Genoeg gezeur en gemiezer in Zeeangst, heerlijk vintage Wiener. [...] L.H. Wiener op z’n best. [...] Zeeangst is een ontzettend leuk boek, waarin het ook gaat over vogels, de medemens en Engeland. Waarin Wiener het graf van Malcolm Lowry bezoekt (en een flinke plens whisky naar binnen gooit), en gaat kijken waar Virginia Woolf het water in liep. En ze hebben ook een poes mee aan boord. Loes. Die af en toe wegloopt. Lekker kneuterig en toch gezellig. [...] Tegen het einde blijkt ook nog eens dat hij serieuze zaak heeft gemaakt met dat ‘tarten van de dood’, maar dat moet u zelf maar lezen. En dat het boek aan Loes is opgedragen is ook niet voor niets. Echt weer een fijne Wiener, dat Zeeangst. - Maarten Moll, Het Parool 

‘Naast zijn prachtige taal - de manier waarop hij een makreel beschrijft verandert je eigen waarneming voorgoed - borrelt er een schat aan zeilliteratuur omhoog in het zog van deze zeilreis. [...] Een rijke bron waar je je als lezer te goed aan kunt doen. En dan is dit boek geen afsluiting van een zeilersleven, maar het begin van een reis door de literatuur en het voor velen nog onbekende oeuvre van Wiener zelf.’  - Ben Rutte, Zeilen magazine 

‘Een feest van herkenning voor medezeilers, en voor zeilnitwits is het een instructieve glimp uit een eigenzinnig universum. [...] ‘Een koorddanser tart de val, een schipper de zee.’ Dat is wat Wieners reis zo anders en zoveel beklemmender maakt dan menige zeilvakantie. [...] Een van de karakteristieken van zijn stijl is de sprong naar droge afstandelijkheid bij al te beladen situaties. [...] Het werkt. Geen sentimentaliteit, geen overdreven lyriek. Dit is geen dagboek maar een logboek, vol feitelijkheden die vanzelf iets mild-komisch krijgen dat de tragiek juist versterkt, zoals Reve eens doceerde, van wie hier wel meer stijlfiguren resoneren. [...] Maar de eigenlijke heldin van dit verhaal is de poes Loes, de reisgenote die een voortdurende bron van zorgen is, die als aandoenlijk en eigenzinnig Leitmotiv soeverein door dit logboek heen trippelt, en telkens voor verrassende ontmoetingen, wendingen en nieuwe impulsen zorgt, vanaf de eerste Britse haven, waar een lomperik komt waarschuwen: ‘The authorities might put your cat in quarantine’, tot aan de verbluffende ontknoping, waarvan je dan pas merkt hoe subtiel daar al die tijd naar vooruit is gewezen en die ik hier dan ook niet kan navertellen. Nee, dit is echt iets om even zelf te lezen.’ – Christiaan Weijts, De Groene Amsterdammer

‘Zelfs van een droge opsomming van zeiltechnische handelingen weet hij een boeiend relaas te maken, tussen de regels door sijpelt steeds zijn brompotterige cynisme.’- Noordhollands Dagblad

‘Een leuk boek, een pareltje dat begint als een reisverslag maar geleidelijk evolueert naar een boek waarin de auteur vooral zichzelf op de weegschaal legt.’ - Mappalibri

‘Met Zeeangst overtuigt L.H. Wiener eens te meer. Een echte aanbeveling voor een aantal uren leesplezier in deze bijzondere tijden.  Het nieuwe boek van L.H. Wiener is door de redactie gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).’ - Alles over lezers en schrijvers

‘Jeroen Brouwers noemde Wiener ooit de meest verwaarloosde schrijver van de Nederlandse letteren, maar inmiddels staat de “vogelman van Zandvoort” te boek als de grootmeester van het korte verhaal, geroemd vanwege zijn onnavolgbare stijl en unieke vertelstem. Autobiografie, zelfspot en milde misantropie kenmerken zijn omvangrijke oeuvre, geschreven in een loopbaan die nu ruim vijfenvijftig jaar omspant.’ - de Lage Landen