Pluimcast over 'De geheime portretten van Mondriaan' met Nick Draaijer
Nick Draaijer was al vanaf zijn kindertijd in de ban van het prachtige portret boven de bank van zijn grootouders. Toen hij oud genoeg was, werd hij deelgenoot gemaakt van hun familiegeheim: dat portret, van zijn betovergrootmoeder, was geschilderd door niemand minder dan Piet Mondriaan. In 2018 werd het verkocht en toegankelijk voor het publiek, een moment dat Draaijers fascinatie opnieuw aanwakkerde en een zoektocht inluidde naar de geschiedenis van het doek. Algauw blijkt die de ene na de andere ontdekking op te leveren: de band tussen Mondriaan en zijn betovergrootvader was sterk, samen vormden de twee mannen een belangrijke spil in de Nederlandse cultuurgeschiedenis, de een als kunstenaar, de ander als succesvol koffiehandelaar en mecenas.
Draaijer vertelt een spannend en meeslepend verhaal, over de vrijmetselaars en het verzet tegen de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog, en talloze kleurrijke personages, zoals Max Euwe die in de familie trouwde en de zorg had voor de schilderijen van Mondriaan. Deze bijzondere familiegeschiedenis vertelt tegen de achtergrond van de opbloeiende kunstwereld van het twintigste-eeuwse Amsterdam het wervelende verhaal over een langzaam versplinterende familie, en oude geheimen die aan het licht komen.
Het boek bevat een fotokatern met o.a. de geheime portretten van Mondriaan. Het boek is een paperback met flappen.
'De geheime portretten van Mondriaan is een boek vol spannende gebeurtenissen en openbaringen over Piet Mondriaan en zijn relatie met de familie Draaijer.' – Hollands Glorie Magazine
‘Aan de hand van fotoalbums, herinneringen van nog levende familieleden en brieven in familiebezit en openbare archieven wist Draaijer de meeste schilderijen te achterhalen en te beschrijven. In zijn onderhoudende boek combineert hij zijn speurtocht naar de schilderijen en de familiegeschiedenis van Cees Bergman en zijn nazaten met het leven van Mondriaan.’ – Kunsttijdschrift Vlaanderen
‘Het verhaal is een soort biografie, maar op zo’n wijze verteld dat het toch leest als een roman. Veel hoofdstukken eindigen met een vooruitblikkende zin, waardoor verder lezen een vereiste is’ – De Boekenkrant 4/5