Pluimcast over 'is daar iemand' met Micha Hamel

Na een psychotische crisis belandt Micha Hamel in 2009 in de psychiatrische kliniek. In een doorlopend verhaal van honderd-en-een gedichten bericht hij van het slepende leven aldaar, in de tussenwereld waar zijn hersenen defect zijn en de diagnose nog niet is gesteld. Achter gesloten deuren kleit hij een vaas, kijkt voetbal, eet soep, oefent een glimlach, schrijft een brief naar zijn kinderen en boswandelt met zijn lotgenoten. Op de weg naar zijn herstel vergezellen hem op onverwachte momenten een paard, een leeuw en een makreel. Kwetsbaar, bevreemdend, moedig en vol gitzwarte humor worstelt de dichter zich een weg naar de uitgang.

‘Is daar iemand is een bezield ratjetoe van sterke zinnen die samen vanzelf poëzie worden omdat ze heel duidelijk geen poëzie willen zijn, niet voornaam of diepzinnig willen doen en zich nergens aan storen.’— Alfred Schaffer, De Groene Amsterdammer

‘Alle dagen in de kliniek zijn eender, maar Hamels poëzie is dat allerminst. Hij staat zichzelf alles toe, zoals een alfabetische woordenlijst van gedicht één tot en met zes, maar ook een hartverscheurend briefje aan zijn kinderen (‘papa is niet echt ziek, maar een beetje in de war’). Dat is bevrijdend.’ — Dieuwertje Mertens, Het Parool