Nu speciaal voor Moederdag is Lang leve ons  in prijs verlaagd: van €19,99 naar 15 euro! 

In dit boek laat De Breij zien dat de wereld op zo'n punt is aangebroken dat we ons niet langer alleen met onze kleine wereld achter de voordeur kunnen bezighouden. De tijden zijn veranderd en nu meer dan ooit. In het hoofdstuk Tegengif laat ze tegelijkertijd zien dat het soms noodzakelijk is om je even af te sluiten van het harde nieuws. En dat je soms gewoon op zoek bent naar iets moois. Iets echts. Iets vertederends.   

Tegengif

Soms, wanneer je helemaal klaar bent met het nieuws
over orkanen, knettergekke wereldleiders en de drei-
ging van een kernoorlog, doe je het. Je laat de harde
nieuwssites voor wat ze zijn en kiest berichten met
zinnetjes als ‘deze vijf verhalen herstellen
je geloof in de mensheid’ of je verliest je in
eindeloze series kattenfilmpjes. Clickbait heet het,
aas waar je op hapt omdat je het soms gewoon nodig
hebt. Iets moois. Iets echts. Iets vertederends.
Deze week maakte ik dat mee, maar dan in het
echt. Real life clickbait. In plaats van een serieuze ob-
servatie van de toestand in de wereld of een kritische
kanttekening bij de formatie deel ik dit. Omdat je het
soms gewoon nodig hebt. Of ik dan.

Scène 1: Jongen vond het zó knap dat zijn kleine broer
tijdens zijn eerste voetbalwedstrijd direct een hattrick
scoorde dat hij zei: ‘Ik denk dat je wel profvoetballer
kunt worden.’

Scène 2: De jonge voetballer vindt dit zó lief – en zijn
broer eigenlijk in het algemeen zo lief, nu hij er zo
over nadenkt – dat hij met zijn moeder afspreekt een
cake te bakken, speciaal voor zijn broer. Als verras-
sing. Dagen gaan voorbij, er moet naar school wor-
den gegaan, gewerkt, moeder denkt dat het plan
vast wordt vergeten en weet ook niet zeker of ze wel
cakemeel in huis heeft. Maar de jongen geeft niet op.
Avond aan avond vraagt hij bij het slapengaan ‘wan-
neer we nou de cake gaan bakken’. Moeder gaat maar
eens boodschappen doen.

Scène 3: Moeder bakt een cake. Dit is niet geheel in
lijn met haar normale dagelijkse bezigheden, en ze
vermoedt dan ook dat Janny en Robèrt er in Heel
Holland Bakt weinig goeds over zouden kunnen mel-
den. ‘Droog, heel droog.’ ‘Hoe heet had je de oven
staan? Tsja. Dat had natuurlijk 165 moeten zijn, hè.’
Ze bikt het ding uit het bakblik, verstopt het en haalt
haar kinderen uit school.

Scène 4: De oudste jongen gaat naar pianoles, de
jongste zit aan het aanrecht achter de cake (die zijn
moeder uit de onderduik heeft gehaald) en knijpt er
tubes vol gekleurde crème op uit. Hij maakt letters,
rode, witte, groene, en bruine. Als hij klaar is staat er
in zijn glazuurhandschrift: ‘Jij bent lief’.

Scène 5: De oudste broer loopt vol verwachting naar
huis na pianoles. De verrassing. De verrassing! Nu
zou hij hem krijgen, was hem beloofd. Thuis, in de
keuken aangekomen, moet hij van zijn broertje zijn
handen voor zijn ogen doen. Er wordt afgeteld, alsof
we wachten op een raketlancering. Dan: ogen open,
blik op de cake. ‘Jij bent lief’.

Scène 6: Zonder woorden draait de grote jongen zich
om naar de kleine en omhelst hem zoals mannen dat
doen als ze een beetje geëmotioneerd zijn, zonder
woorden, lang en stevig. Zo zullen ze vaker staan, la-
ter, misschien. Als er grote dingen gebeuren, mooie of
verdrietige. Jongens worden mannen. Moeder maakt
een foto, dan kan ze er later nog eens aan denken.