Een persoonlijke reflectie op de westerse beschaving, of wat er nog van over is.

‘We hebben ze als stakkers verwend en krijgen ze als wolven terug,’ schreef Gerrit Komrij in 1989 over moslims in Nederland. Meer dan dertig jaar later hebben deze woorden weinig aan venijn ingeboet. De naschokken van 9/11 zijn nog niet voorbij of de nieuwe aardverschuiving dient zich aan. De aanval van Hamas op 7 oktober, de ra- dicaal-rechtse verkiezingszege en de Maccabi- rellen in Amsterdam dwingen Nederlanders met een migratieachtergrond – alweer – stelling te nemen.

El Hamidi reflecteert op de gebeurtenissen sinds 2023 en vraagt zich af in welke fase we als sa- menleving nu zijn beland. Met zijn scherpe his- torische blik trekt hij parallellen met het verleden en deelt zijn persoonlijke ervaringen en inzichten. Waar staan we met de guurrechtse wind die in Nederland waait? Wat stelt de westerse bescha- ving nog voor na de genocide in Gaza? En is een inclusieve herdenkingscultuur mogelijk?

‘El Hamidi schrijft met relativeringsvermogen en humor hoe het is om een identiteit opgedrongen te krijgen.’ – Arnon Grunberg