Het grote literaire talent Nanne Tepper (1962-2012) schreef drie romans. De eeuwige jachtvelden was de literaire sensatie van het jaar, een stilistisch ijzersterk debuut over de liefde tussen een broer en zus die opgroeien in een disfunctioneel gezin in het desolate Oost-Groningen, dat werd bekroond met de Anton Wachterprijs 1996. De vaders van de gedachte, genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 1999, volgt de reis die een vader met zijn zieke dochter maakt, waardoor hij zich genoodzaakt ziet de spelregels van leven en dood te onderzoeken. De korte roman De avonturen van Hillebillie Veen beschrijft de schoonheid en tragiek van een jeugdliefde.

‘Wonderschoon. [..] Zijn stijl deed me ergens denken aan Salinger, en tegelijk was het daarvoor te veel ‘eigen’. [..] Ik was blij met Tepper, zoals je na eindeloos wroeten in de modder dan toch dat zaadje vindt dat op ontkiemen staat. Een rafelige scheur in het wolkendek waar plots het licht doorheen schijnt. Het was toch niet allemáál troep in de Nederlandse letteren. [..] Nederlandse dode schrijvers worden helaas niet lang gelezen en nog minder geëerd. Daarvoor moet je een Amerikaan of een Duitser of een Rus zijn. Of een Nanne Tepper, wat mij betreft.’ - Alex Boogers

Over De eeuwige jachtvelden:

'Nanne Tepper heeft het zich bij zijn debuut niet gemakkelijk gemaakt, en dat hij er desondanks in is geslaagd een meeslepende roman te schrijven, voorzien van vitale, vaak zeer geestige dialogen en schaamteloos ontroerende scènes, bewijst zijn niet geringe talent als verteller en als stilist.' - de Volkskrant

Over De vaders van de gedachte:

'Tepper toont zich een meester van de suggestie [..] Rent u maar naar de boekhandel en lees de slotzin, als laatste van alle andere zinnen van Nanne Teppers fascinerende tweede roman.' - Trouw

Over De avonturen van Hillebillie Veen:

'Nu eens heel direct en met melige grappen, dan weer opzichtig literair en poëtisch.' - NRC Handelsblad

‘Wonderschoon. [...] Zijn stijl deed me ergens denken aan Salinger, en tegelijk was het daarvoor te veel ‘eigen’. [...] Ik was blij met Tepper, zoals je na eindeloos wroeten in de modder dan toch dat zaadje vindt dat op ontkiemen staat. Een rafelige scheur in het wolkendek waar plots het licht doorheen schijnt. Het was toch niet allemáál troep in de Nederlandse letteren. [...] Nederlandse dode schrijvers worden helaas niet lang gelezen en nog minder geëerd. Daarvoor moet je een Amerikaan of een Duitser of een Rus zijn. Of een Nanne Tepper, wat mij betreft.’ - Alex Boogers