Nanne Tepper werd na zijn eerste roman De eeuwige jachtvelden direct bestempeld als beloftevol debutant, en één van de toekomstige groten van de Nederlandse letteren, maar maakte op vijftigjarige leeftijd een eind aan zijn leven.

Zijn leven lang was hij een fervent brievenschrijver. In 2016, vier jaar na zijn dood, verscheen De kunst is mijn slagveld, een lijvig boek van ruim zevenhonderd pagina's dat een selectie uit zijn correspondentie bevat, en bijgevolg het volle geweld van zijn taal, luimen en genadeloze commentaar op de wereld van de letteren compromisloos op de lezer loslaat, en een schrijver laat zien die dag en nacht aan zijn romans sleutelt.

Drie romans liet hij na en een handvol korte verhalen, oorspronkelijk in de bladen die hem voor het eerst publiceerden, later postuum verschenen in bibliofiele uitgaven. Dat zijn oeuvre beperkt bleef, is voornamelijk te wijten aan de strijd die hij zijn leven lang voerde tegen depressies. Uit alles bleek dat hij wel wilde schrijven, maar er niet meer toe in staat was en met name onder dat onvermogen leed. Hoewel hij nog steeds op het dwangmatige af met schema's en fragmenten in de weer was, kon hij niet meer vrijelijk uit de inspiratie putten zoals hij dat vroeger gewend was. Zwartgallig is zijn werk echter allerminst, integendeel: hij bezingt de schoonheid en de liefde in zinderende zinnen boordevol humor die op til zijnde veranderingen en beloften in zich dragen, en die je meevoeren naar alles wat mogelijk is en zich als een warme deken over je heen vouwen.

De romans waaraan hij werkte bleven misschien wel liggen, maar toch schreef hij nog steeds: hij was een buitengewoon muziekliefhebber, van Mahler tot gangsterrap en obscure, eclectische jaren tachtig bandjes, waarover hij werkelijk alles wist, en hij schreef pareltjes van recensies, waaruit zijn begenadigde pen eens te meer bleek. Naarmate hij ouder werd wogen zijn depressies steeds zwaarder en takelde hij mentaal en fysiek af, tot er helemaal geen ruimte meer was voor het leven.

Lodewijk Verduin schrijft de biografie van Nanne Tepper.

Fotograaf: Harry Cock