Iedereen met een fobie voor de brievenbus, iedereen die zijn enveloppen dagenlang ongeopend op tafel laat liggen tot hij moedig genoeg is om ze open te maken, zal zich herkennen in Pol Verholst. Hoewel hij de zoon is van een postbode, en een groot liefhebber van de woorden, is zijn angst voor de post zo groot dat hij willens nillens zijn naam schonk aan een ziekte waar zovelen aan lijden. De angst voor post. Oftewel: de Ziekte van Verholst. Een ziekte die het hele leven kan ruïneren, en waarbij vergeleken de angst voor spinnen of iets als hoogtevrees werkelijk niets meer voorstelt.

'Het is een genot de meanders van dit verhaal te volgen, dat drijft op schrijfplezier. [...] Dimitri roept ongegeneerd nostalgisch een wereld op die niet meer bestaat, verweert zich met woorden tegen dingen die hem niet aanstaan.’ - ★★★★ Mark Schaevers, HUMO

‘Verhulst schrijft magnifieke novelle over fobie voor post. [...] Al een oeuvre lang volgt Dimitri Verhulst zijn eigenzinnige literaire weg. Ook in zijn magnifieke nieuwe novelle, In weerwil van woorden, roeit hij met nauwelijks verholen plezier tegen de stroom in. [...] Een bijzonder grappig boek. [...] Dimitri Verhulst is opnieuw zijn ‘speelse’ zelve. Dat toont hij in deze roman.’ - ★★★★★ Jo de Ruyk, Het Nieuwsblad

‘In weerwil van de woorden is een knap geschreven, onderhoudend verhaal van amper 80 bladzijden, dat je in minder dan een uur leest. [... ] Veel aan dit verhaal is herkenbaar en toch vreemd, tragisch en tegelijk hilarisch. Verhulst bespeelt het hele humorregister, van flauw grappig tot grimmig cynisch. Hij gromt en grolt als voorheen, zet clichés dik in de verf, bouwt indrukwekkende zinnen en bedenkt neologismen als het hem uitkomt – hier vooral van het pipikakagenre (pissoloog en kakapipitalisme). Verhulst zoals het te verwachten en te voorzien was. Met alliteratie en rijm, gevoel voor klank en ritme.’ - ★★★ De Standaard

‘Verhulst is op zijn best als hij ergens op kan foeteren en ditmaal is dat op de gekmakende rompslomp van de moderne, kille bureaucratie. [...] Een vermakelijk pamfletje, deze novelle, opdat wij onthouden dat vroeger, toen de mensen elkaar nog brieven stuurden, alles beter was. - Bo van Houwelingen, de Volkskrant

‘In deze met autobiografische elementen opgetuigde novelle, waarin zich ook een vader ode schuilhoudt, keert Verhulst terug naar zijn wrang-komische co-rebusiness. Meer zelfs, terug zijn de stilistische bravourestukjes met succulente zinnen die na talloze salto’s weer elegant op hun pootjes belanden.’ - ★★★ Dirk Leyman, De Morgen

‘Hoe heerlijk is het om een boek te lezen waarbij je van de eerste zinnen tot en met het laatste woord met een grote glimlach op je gezicht zit, meer nog, waarbij je het af en toe zelfs luidop uitproest… [...] In de korte novelle - het verhaal zelf beslaat amper 80 bladzijden - speelt Dimitri Verhulst op zijn geheel eigen wijze met taal en met humor. Het resultaat is een bijzonder fijn weglezend verhaal, soms hilarisch, ook wel tragisch, en verontrustend genoeg af en toe ook wel wat herkenbaar.’ - ★★★★ De Zondag

‘De superieure stijl van Dimitri Verhulst is een van de grootste kwaliteiten. Als weinig anderen kan hij zijn maatschappijkritiek zo goed onder woorden brengen als een geroutineerde, cynische columnist.’ - Cees van der Pol, Scholieren.com

‘Opmerkelijk is het feit dat Verhulst zo rap vertelt en tegelijkertijd in zulke mooie bewoordingen een levensbiografie op papier weet te zetten. Zijn charmante taal, niet zelden aangevuld met neologismen en vernieuwende zinsconstructies (“louter uit fabuleerzucht”), maakt dat je dit boek met plezier uitleest.’ - 8Weekly

‘De geniale verhaalvondst is dat Pol lijdt aan brievenbusfobie. De angst voor post is zo groot dat hij er zelfs zijn naam aan schenkt: de ziekte van Verholst.’  – Marie Claire

‘Verhulst zorgt er eerst en vooral voor dat er veel te lachen valt. [...] Geniet volop van deze Verhulst.’ – ★★★★ Koen Eykhout, De Limburger

‘Hoewel nieuw werk van Dimitri Verhulst regelmatig het daglicht ziet, slaken we toch telkens een vreugdkreetje bij een nieuwe publicatie. Dat wordt weer dolle pret, weet een fan. ‘In weerwil van de woorden – een boekje van nog geen honderd pagina’s, ter grootte van een kleine envelop – stelt niet teleur.’  – Cutting Edge

 ‘In weerwil van de woorden is vintage Verhulst. Eerder schreef ik dat het raar zou zijn mocht hij zijn succesformule aanpassen. Dat heeft hij duidelijk niet gedaan, in tegendeel: hij heeft alle trucs geïntensiveerd. Dat betekent: werk van nog kortere baan zonder veel pregnante inhoud, maar met een uitzonderlijke stijlbeheersing en bijzondere taalbehandeling.’ – Mappalibri